..."Ik wil nu graag de terugkoppeling maken naar aanleiding van ons gesprek. Dat doe ik altijd hardop, zodat u even kunt meeluisteren of u het goed vindt wat ik opschrijf. U krijgt zelf meteen een kopie mee."
Sommigen reageren een beetje lacherig en vragen zich af waar ik me druk over maak, anderen zeggen doodleuk dat hun leidinggevende toch alles al weet. Een enkeling geeft heel expliciet aan dat ik bepaalde zaken niet mag benoemen. Vervolgens type ik de terugkoppeling terwijl ik hardop uitspreek wat ik opschrijf. Ik gebruik geen medische termen en probeer zodanig te formuleren, dat de ontvanger een beeld heeft van wat er aan de hand is en ook begrijpt en accepteert dat het verzuim een "legitieme" oorzaak heeft.
Ik blijf het lastig vinden, helemaal nu er zoveel te doen is rondom de privacy en medische gegevens in relatie tot verzuimbegeleiding. Het voelt als een spagaat en nu en dan voel ik me net een politicus – veel woorden zonder iets te zeggen.
Enerzijds heb ik te maken met de wet op de bescherming persoonsgegevens. Ik onderschrijf die persoonlijk ook van harte: Mensen moeten er op kunnen vertrouwen dat met de medische gegevens die zij toevertrouwen aan een arts, zorgvuldig wordt omgegaan. Medische gegevens zijn per definitie gevoelige gegevens, ook in de zin van de wet. Patiënten moeten er absoluut zeker van kunnen zijn dat hun gegevens goed beveiligd zijn en dat onbevoegden geen toegang krijgen tot de gegevens.
Anderzijds heb ik als bedrijfsarts de rol van "schade-expert" - ziekte is hier de oorzaak van geleden schade en de doorbetaling geschiedt vaak (deels) via een verzekering.
Bij “gewone” schade – en dan bedoel ik schade door een ongeval, vernieling of diefstal bijvoorbeeld – is het zo dat de verzekerde zo spoedig mogelijk bij de verzekeraar melding moet maken van de schade om voor vergoeding van die schade in aanmerking te komen. Vervolgens moet de verzekerde de verzekeraar binnen redelijke termijn voorzien van alle inlichtingen en andere informatie die voor de verzekeraar van belang zijn om de uitkeringsplicht te kunnen beoordelen[i]. Soms zal de verzekeraar een schade-expert inschakelen om onderzoek te doen naar de aard, oorzaak en omvang van de schade. De expert stelt een rapport op waarin hij zijn bevindingen vermeldt. Op basis van dit rapport zal de verzekeraar de uitkeringsplicht beoordelen (dit laatste is geen taak van de expert).
De spagaat die ik ervaar is dat ik met handen en voeten gebonden ben door de wet die verbiedt dat ik medische informatie doorbrief aan werkgevers en hun verzekeraars maar dat van mij wel verwacht wordt dat ik een rapport opstel op basis waarvan de uitkeringsplicht beoordeeld kan worden. Persoonlijk begrijp ik ook wel dat verzekeraars willen weten of het terecht is dat zij tot uitbetaling moeten overgaan – als het om mijn geld ging zou ik dat ook willen weten!
Ik ben blij dat ik bedrijfsarts ben: in staat om te beoordelen of een bepaald medisch beeld kan leiden tot bepaalde beperkingen. Een professioneel opgeleid en geregistreerd medicus, zodat de werkgever ervan op aan kan dat mijn oordeel deugt. Want ik denk dat dat er onder zit: de angst om “niet geloofd” te worden door werkgever/verzekeraar, de angst dat men mijn professionaliteit in twijfel trekt. Dat doorbrieven van medische gegevens dient dan ter onderbouwing van mijn eigen onzekerheid. Het is aan mij om vertrouwen te hebben in mijn eigen oordeel, zodat het gebruik van medische informatie niet meer nodig is.
Daarbij scheelt het dat ik geloof dat verzuim niet direct te maken heeft met ziekte of "het medische" maar meer met keuzes die gemaakt worden op basis van ervaren beperkingen. Ik ben daardoor in staat de ziekte te "parkeren" om vervolgens in gesprek te gaan over de mogelijkheden. Dan hoef ik het in de communicatie naar werkgevers niet meer te hebben over medische zaken, die worden feitelijk irrelevant.
[i] Art. 7:941 BW
