Helaas, het verzuimpercentage is duidelijk te hoog, terwijl het nog lang niet zo laag was als zou kunnen…. Op sommige locaties is het echt erg hoog. En ik – sinds bijna 4 jaar bedrijfsarts voor deze klant – heb het gevoel er niet bij te kunnen. Ik zie het gebeuren, ik pik signalen op in de spreekkamer, maar ik kan er niet bij…
Gisteren SMT met een grote groep managers en personeelsadviseur. Het is het soort SMT waar het niet gaat over specifieke gevallen, maar meer over de grote lijnen en de aandachtspunten met betrekking tot het verzuim. Het is een gezellige groep en met ieder van hen heb ik in de afgelopen jaren weleens te maken gehad. Ze zijn allemaal verschillend en zo gaaf om te zien dat ze stuk voor stuk een groeiproces doormaken, hoewel sommigen halsstarrig blijven vasthouden aan hun eigen ideeën, zelf als blijkt dat het in de praktijk niet zoveel oplevert!
Na een wat rommelige start gaat het eerst even over een lijst van kort frequent verzuimende medewerkers – dit was het aandachtspunt van de afgelopen periode. Het ziet er naar uit dat hier duidelijk stappen in gemaakt zijn, het is fors aan het afnemen. Daardoor wordt wel zichtbaar dat er een ander probleem ligt – er lijkt sprake van een toename van het langdurig verzuim…
De personeelsadviseur geeft aan niet in te willen gaan op de individuele gevallen maar stelt een meer algemene vraag: Er zijn van die gevallen waarbij je van meet af aan weet, “deep down”, dat het ‘m niet gaat worden. Daarvan weet je, wat je ook gaat inzetten, dat het in ieder geval lang zal gaan duren. En wat zou je nu kunnen doen om daar beweging in te houden? Hoe zou je gericht met dat gevoel aan de slag kunnen gaan en het traject op die manier vanaf het begin sturen?
Mijn inbreng: Dat mij opvalt dat ik – vanwege de Eigen Regie – mensen pas zie nadat zij al 4-6 weken met ziekteverlof zijn, ook die mensen waarbij je van het begin af aan weet dat het lang zal gaan duren. Ik geef daarbij meteen aan dat mijn mogelijkheden beperkter worden naarmate de tijd vordert en mensen al enige tijd thuis zitten. Ook leg ik meteen neer dat ik nog steeds te veel mensen op mijn spreekuur krijg met het verzoek “probleemanalyse” zonder verdere vraagstelling en/of kanttekening en dat ik daardoor beperkt ben in mijn advisering.
En langzaam maar zeker zie ik dat ze het nu ineens beginnen te begrijpen. Er worden ook wat voorbeelden genoemd van moeizaam verlopende trajecten. Ik zie dat ze nu echt gaan begrijpen hoe ze mij gericht kunnen inzetten als adviseur. Want die gevallen die de personeelsadviseur eerder schetste – daar hebben ze er allemaal wel 1 of 2 van. Het zijn die gevallen die ze juist om die reden vaak maar even thuis laten zitten.
Fijn! Het blijkt een vruchtbaar SMT: Afgesproken dat bij die gevallen van dreigend “buik gevoel” langdurig verzuim de bedrijfsarts eerder om advies zal worden gevraagd met een duidelijke vraagstelling van de manager – een vraagstelling omlijst met de indrukken van de manager, zodat de Eigen Regie gewaarborgd blijft. Ook wordt vastgesteld dat het belangrijk is om daarna een duidelijk traject uit te stippelen, mede in samenspraak met de personeelsadviseur.
En ik haal opgelucht adem – hè hè, het lijkt erop dat er eindelijk wat kwartjes zijn gevallen!:-)
