De laatste keer dat ik haar zag was voor de zomer. Dat was bedoeld als een afsluitend gesprek. Een afsluitend gesprek na een periode van dik anderhalf jaar verzuim. Heftig verhaal.
Bij deze directeur van een middelbare school werd begin vorig jaar de diagnose borstkanker gesteld. Zij werd vervolgens borstsparend geopereerd en alle lymfklieren werden verwijderd. De uitslag daarna was niet goed: de snijranden waren niet schoon. Haar borst werd verwijderd. Zij kreeg complicaties en moest weer worden geopereerd. Zoals zij het zelf toen beschreef: “Veel gedoe en veel pijn.”
In het beloop daarna werden geen waarneembare uitzaaiingen gevonden. Zij kreeg de op één na zwaarste chemokuur – zes keer, om de drie weken. Daarna werd zij nog drie weken lang 5 dagen per week bestraald .
Zij beschreef het toen zelf als een hele onwezenlijke situatie omdat zij zich verder niet ziek voelde.
Wel van de chemo: Bot pijn en griepachtig. Zij voelde zich drie tot vier dagen beroerd na de chemo. Gewoon helemaal niet lekker. De tweede week krabbelde zij dan op en kreeg meer energie. Zij kreeg ontstekingen op haar ogen en huiduitslag. Maar niet zodanig dat zij niet kon functioneren, vond zij. Ze was al haar haar kwijt en heeft een tijd een pruik gedragen.
Na de eerste operatie was zij niet meer op school geweest. Wel heeft zij steeds contact gehouden met de school en met haar vervanger. Collega's kwamen af en toe langs. Zij heeft in die periode regelmatig een middagje thuis gewerkt. De drempel om de school in te gaan was best groot – ze had geen zin om het verhaal steeds te vertellen. Op een gegeven moment ging zij zich vervelen, dus ging zij weer wat oppakken: De nieuwe schoolgids, diploma's tekenen.
Toen begon zij nattigheid te voelen. Er werd haar in een gesprek medegedeeld dat er problemen waren met betrekking tot haar functioneren. Zij zou het niet goed hebben gedaan als directeur en daarom zouden er stappen worden genomen om haar uit haar functie te laten treden en iemand anders op haar plaats neer te zetten. Na de initiële schok, ongeloof en onveilig voelen bleek zij in staat zich te herpakken en toch te gaan re-integreren. Met name buiten de school, in besturen en dergelijke, is zij taken gaan oppakken. Onvoorstelbaar knap. Over eigen regie gesproken….Tegelijk is zij in gesprek gebleven met het bestuur, die beloofden met haar samen te zoeken naar iets anders.
Intussen herstelde zij geleidelijk van haar kankerbehandeling. Haar haar groeide weer en zij kreeg haar veerkracht geleidelijk terug. Zij werd regelmatig gecontroleerd en kreeg nog langdurig oedeem therapie. Zij ging aan de slag met haar outplacement en aan het begin van de zomer werd zij volledig hersteld gemeld – op haar eigen verzoek: Zij gaf aan beter in staat te zijn om weer naar de toekomst te kijken en afstand te nemen.
Aan het eind van de zomervakantie begon haar linkerarm ineens heftig en oncontroleerbaar te trillen en te schudden, daarna ook haar linkerbeen waardoor zij viel. Een doortastende neuroloog liet een MRI maken en voerde daarna een ‘slecht nieuws gesprek’ met haar. Curatief zijn er geen mogelijkheden meer. Hoe lang zij nog heeft? Dat weet niemand.
Zij vertelt me dat zij het ergst vindt dat zij het gevoel heeft haar ‘eigen regie’ kwijt te zijn. Het meest letterlijke was die aanval: dat moment dat je echt geen enkele keuze of controle hebt. Haar grootste angst is dat dat weer een keer zal gebeuren – ik zie haar gezicht vertrekken als zij het hierover heeft. En verder gaat zij binnenkort naar haar dochter die in een ver buitenland woont, samen met haar man en andere kinderen – “Nu ik nog fit ben.” Toch nog een beetje eigen regie.
